Bir efsaneydi aþkýmýz parmak ýsýrtan
Ýki can bir can olmuþtuk hiç ayrýlmayan
Ve bir can getirmiþtik dünyaya
Ýlk kucaðýma aldýðýmda o can aynadaki aksimdi sanki
Pembe yüzü hayatýmýn en güzel anýydý belki de
Sýmsýký baðlamýþtý beni hayata
Ve yýllar sürecek rüyaya…
Tatlý heyecanlarýn o güzel anlarýn
Hezeyanlara dönüþmesi imkânsýzken
Aðaran saçlarýmýzla birlikte
Takvim yapraklarý döküldükçe
Nasýl oldu bilmem?
Aþk kokan ýlýk meltem rüzgârlarý
Azgýn fýrtýnalara döndü birden…
Gerçek mi yaþadýklarýmýz?
Gerçek mi bu iliklerime kadar iþleyen buz gibi hayat?
Hadi biri uyandýrsýn beni bu saçma rüyadan
Yalan desin bu hezeyan
Bitmedi desin aþk denen o güzel heyecan
Yalan desin bu ayrýlýk
Uyan desin yavaþ yavaþ
Uyan bak! Gökyüzü halen mavi
Deniz ona arkadaþ…
Hatýrlar mýsýn?
Ne güzel söylerdin biz üçümüz diye
Aslýnda önce ben söylemiþtim bu lafý
Sana ve yavruma sarýlarak
Velhasýl benden çalmýþtýn ama
Sana daha çok yakýþmýþtý nedense?
Þimdi azap yelpazesinin kýzgýn rüzgârýnda
Ne gemiler yaktýðýmýzý her hatýrladýðýmda
Her birimiz için bir gözyaþý dökülüyor
Göz pýnarlarýmdan
Yüreðimde birer bomba gibi patlayýp
Saðanak yaðmurlar gibi coþan…
Islak gözlerime
Gözlerinin hayali düþerken
Yalnýzlýk
Þaþkýnlýk ve ürkeklik bulaþtýrýyor her yerime
Ýçimdeki kalabalýklarla baþ baþa kaldýðýmda
Sözleri olmayan þarkýlar
Dünün gülüþünü fýsýldýyor kulaklarýma
Anýlarda dolaþan
Ve sadece üç sesin akorundan oluþan
Ýsimsiz makamlardan…
MEHMET FÝKRET ÜNALAN