HASRETİN...

HATÇE’M, hasretin aldý beni benden!
Býrakmadý hiçbir yerimi salim.
Koymadý bir eser ü niþan senden,
Pek harap oldu hiçliðinle halim.

Nasýl dayansýn gönlüm hasretine?
De bana, müspet-menfi bir iki söz.
Yaklaþmýþken þen sevim son demine,
Yaslara gark oldu neden iki göz?

Nedir bundaki bu mertebe illet?
Ýdrak edemedim gitti nedense!
Nedir bendeki bu dehþetli zillet?
Mana buladým kendim de bense!

Bunun üstünde düþünüp taþýndým,
Anladým, yakan: Hem sevi, hem hasret!
Gün be gün daim sevinle aþýndým,
Ama verdi buna, kem kaderim ket.

Yandým her an, inan HATÇE’M kendime!
Ve oldu her düþüm de bana bir yalan.
Deva bulamadým sevda derdime,
Oldum hasret i aþkýnla pek nalân.

Efgan içindeyim, þu anda inan,
Olmuyor senden özge kimse çare.
Ediyor beni benden, korkunç cüdan,
Açýyor gönlüme, onmaz bir yare.-yara-

Gel artýk HATÇE’M, bu hasretim bitsin!
Doldur içime olanca süruru.
Gel ki bu gönlümün bet gamý gitsin!
Ve doldursun varlýðýn bana nuru…

KÜÇÜK OZAN(CML DMR)
AHH HATÝCE’M’DEN

Sosyal Medyada Paylaşın: