Ansýzýn geceye kabus gibi çöktü hüzün
Daldý odaya, baþköþeye oturdu
Davetsiz, yüzsüz misafir misali…
Sevda vurgunu yemiþ, dost kazýðý yemiþ,
Bin parçaya bölünmüþ yüreðe minnet…
Buldular birbirlerini uyuzlar…
Verdiler hüzünle kafa kafaya,
Ver gitsin…
Yürek kanýyor, neþe ölüyor…
Kimin umurunda?
Hüzün, sen tuz bastýn gönül yarama
Neþem gelmiþ iken yanaþma bana
Emdiðin kanýmý geri ver bana
Kara bulutlarýný al git dað baþýna
Git, Dicle ile Fýrat’tan iç kana, kana
Her þeye raðmen mutlu olmaya çalýþan,
Sevgiyi ucundan yakalamýþken neþe...
“Vur kardaþ sazýn teline” ile çakýrkeyf olmuþken...
Hüzün bu, durur mu hiç…
Deþtikçe deþiyor… Hatýrlatýrým sana…
Demesi yetiyor…
Ýðnenin ucunda gezinen,
Pamuk ipliðine baðlý neþe uçurumdan aþaðý…
Ortalýk toz duman…
Kara bulutlar kaplar dört bir yaný…
O güzelim þarkýnýn yerini,
“Bana ne yazdan, bahardan” aldý
Neþe karalar baðladý, hüzün oynadý…
Git, ne olur artýk bulaþma bana
Caným yanýyor bak, girme kanýma
Yaptýklarýn yeter, yetti canýma
Yalvarýyorum bak artýk Huda’ma
Hüzünsen ne zýkkýmsan, var git yoluna…
d.adýbelli/17/10/2007
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.