KÂLP KRİZİ

.

( Aralýk 1990 Kadýköy )

En saðlam uzvum kâlbim bilirdim ,
Ölüm sýnýrýnda tekrar , tekrar dirildim .
Yeni bir yaþam dedim , amma gamlýyým ,
Yolun yarýsýný geçtim , amma zamlýyým .

Kâlbin sesi duyulmazken normal hayatta ,
Arada bir kâlbim çarpar belirsiz bir saatte .
Mizacýma uygun mudur bulunsaydým bir yatta ?
Düþündükçe þükrederim bu yatakta , bu katta .


Istýrabým durmaz , artarak azar da azar ,
Meleklerin kimi sevap , kimi de günahým yazar .
Ölüm düþüncesi dersen , ancak moralim bozar ,
AZRAÝL gelip , olsa , olsa kabrimi kazar .

Yazabilsem her þeyi satýrlara , ciltlere ,
Anlatsam duygularý BÜYÜK RÝNTLERE.
Ya döksem kaðýda , ya beynime oysam
Ya döksem göz yaþý , ya ýstýraba doysam .

Duyduðum ezan sesi , birkaç yönden geliyor ,
Ruhumun sesleniþi gökyüzünü deliyor ,
Vahdetin bütünlüðü her türlü maddiyatý siliyor
El açýp YARADAN’dan ezanla, bin bir þifa diliyor.


Bu gün deniz sakin yine dalga yok ,
Martýlar pike yapar sanki birer ok .
Pazar erken saatleri , ne misafir ne konuk .
Gözlerim ufuklarda , ne aydýnlýk , ne donuk .

Epey vakit buldum þiir yazmaya ,
Boþuna da olsa , iðneyle kuyu kazmaya
Uykularým saat baþý , dakika baþý bölündü ,
Yoðun bakým burasý, , yine bir hayat söndü .






Sosyal Medyada Paylaşın: