Rezerve
Çocukluðumun ýsrarla gülümseyen güneþlerine inat
Hep kül rengiydi yüzüm
Bütün hitaplarda sevda varken
Gözlerime baðdaþ kurmuþ kocaman bir hüzün.
Küçüktüm…
Ve aþk boyumdan büyüktü
Saklambaçlarda ansýzýn sobeleyen ebeler gibi
Bir anda geliveren ölümün yaþý yoktu oysa
Aþýk olabilirdim bir nilüfer çiçeðine
Bacaklarýma dolanan siyah bir kediye.
Aþýk olabilirdim;
Fotoðraflarda gördüðüm kýrmýzý bir Ferrari yerine
Annemin aldýðý sarý saçlý Barbie’ye…
Ama gönlüm kayamazdý
Soluk benizli Arnavut Aðabey’e.
Kýrmýzý oyuncak kamyonetimize yol olurdu
Viþne çürüðü halýnýn lale desenli beyaz sütunlarý
Her kavgamýzda;
Aðabeyimin”keþke doðmasaydýn” nidalarý.
Büyüdüm…
Varlýðýmýn üzerime bir beden büyük gelen emanetliðiyle.
kepenkleri kapanmýþ ýssýzlýðýmý yadýrgadým
Yolunu yordamýný kaybetmiþ bir Seyyah’ýn
sorgulayan bakýþlarýyla yedi yaþýmý aradým sonra en çok.
Efsanelerden ilham aldýysa da yaþadýðým aþklar
Nevi þahsýna münhasýrdý kalbimdeki tüm acýlar.
Yitirilmemiþ umutlarýmýn arkasýna sakladým
Aydýnlatýlmamýþ bir geleceði.
Ambargo koyulan yüreðimin
duyulmadý Hicazýn isyanýndaki en pes sesi,
Devrimin arsýz çocuklarýný kýskandým belki de
Aklýmý talan eden iþgale kýzdým
Kýskançlýkla baktým kapý önünde duran
Rugan ayakkabýmýn sol eþine
Lakin artýk anladým ki;
Kimi sevsem
Kalbi hep bir baþkasýna rezerve…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.