Her iklim döngüsünde
Biraz daha eksiliyordu
Nefes üflenince
Can bulan topraðý
Koruk üzümlerden þarap damýtýp
Gözlerine
Suyun topraðýna deðebilme ihtimalini
Bekliyordu
Tekil güncelerinin sonunda
Kendince
Derindi iç çekiþleri
Öyle ya
En son
Ruhunun dinginliðinde
Kendi ikliminde seviþmiþti
Uzaðýndaki öykünün
Tenine deðen o ilk cümlesiyle
Þimdi
Ýse
Kadýn olmanýn aðýrlýðýnda
Bedensiz insan kokularýndan siniyordu
Eteðine
Seviþken yaðmurlarýn sesi
O
Susuyordu
Artýk
Kendine konuþuyordu
Yalnýzca
Kandým diyordu
Gelemeden son satýrýna öykümüzün
Sorgusuzca nisan düþlerine kandým
Ey aþk
Affet!
Taylan KOÇ