ÂDEMOĞLUNUN ÇİLESİ

Fýtratýmýn düðümü bu kadar önemli mi?
Kuþkunun civârýna ekilmekten usandým.
Kimse bakmaz hâlime bakýþlarým nemli mi?
Gýybetin duvarýna çekilmekten usandým.

Altý üstü insaným! Ne eder ki ederi?
Sarmýþ hissiyâtýmý; maddiyâtýn kederi
Zâhir, doymak bilmiyor bu kemikle bu deri
Hýrslarýn efkârýna takýlmaktan usandým.

Yoruldum dört dönmekten benliðin etrafýnda
Dediler; “Çok gezinme bencilliðin safýnda.”
Pusulayý þaþýrdým idrâkin tarafýnda
Piþmanlýk çamuruna çakýlmaktan usandým.

Kendin olmak ne zormuþ; niyet, zaafa seyyal
Býrak insânî ömrü; ölümü bile hayâl!
Besliyor düþmanlýðý riyâ sofrasýnda yal
Cehennem diyârýna çýkýlmaktan usandým

Usandým derûnumda derûnumdan kaçmaktan
Usandým yüreðime haksýz cephe açmaktan
Usandým hatalardan döne döne geçmekten
Beterin beterine dökülmekten usandým.

Aklý takas etmekmiþ sevdalarýn bedeli
Baþýboþ geziyorum bendimi terk edeli
Aþký bilenler(!) bile demiyorlar ki deli
Ayyaþlar katarýna sokulmaktan usandým.

Kimsesiz kalan bilir yalnýzlýklar nasýl dar!
Zihnimdeki karaltý bin vesvese fýsýldar
Boðuþtuðum vicdânda belki mahþere kadar
Günahkâr mezarýna týkýlmaktan usandým.

Uslanmadým kendimden ki kendime zararým
Umarsýz felsefemde bilmem ki ne ararým?
A, demimi kaybettim; medârýiftihârým!
Gölgemin azarýna yýkýlmaktan usandým.

14.03.2012

Salih ERDEM / AYDIN

Sosyal Medyada Paylaşın: