Munzur baba
Sana bugün kendimi getirdim
Diz çöküp topraðýný
Doyasýya koklayýp öptüm
Sana olan hasretimi birazcýk giderdim.
Yolda gelirken
Fýrat’ý gördüm
Seni ondan sordum
Munzur akýyor dedi.
Yataðýnýn etrafýndaki
Tüm yeþilliklere ve canlýlara
Selam söyledi.
Bana hayat veren
Munzur baba dedi.
Dün de Dicle’ye uðramýþtým
Biraz konuþtuk.
Seni anmadan geçemedik
Dicle’nin boynu büküktü.
Sanki bana; artýk akmam diyordu
Neden? Dedim… Dicle neler oluyor?
Derinden bir ah çekerek
Dedi ki; önüme engel,set çekiliyor.
Durgundu kan aðlýyor du
Ýnsanlýk tarihi medeniyet beþigi
Altýmda kalýyor tarih ölüyor
Hasankeyf yok oluyor.
Dicle küsmüþ hayata tad vermiyor
Üzerindeki güneþ erken batýyor
Dicle durgun aðlýyor,kahren akýyor
Hasankeyf’e yanýp,yanýp tutuþuyor.
Ayrýlýk vakti gelip çatmýþtý
Dicle’de selam söyledi sana
Munzur benim gibi durmasýn
O asidir masmavi hep aksýn.
Benim gibi olmasýn munzur berrak dursun
Vadisine sahip çýksýn,korusun
Tüm canlýlar evladýdýr saklasýn
Önündeki tüm engelleri yakýp yýksýn.
Ah munzur baba ahhh
Bu gün ne güzel seninle dertleþtik
Bak akþam oldu,gölgen üstüme düþtü
Yarin yine gelirim
Gelirim Munzur Baba gelirim
Yusuf KORKMAZ (kizilkale)
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.