Doğru Sensizlik

beyaz bir çiçeði üstüme örtüyorum
ne desem düþlerime dokunuyor ucu
uzayan öykülerle sýkýlýyor caným...

ölü renkler doðuruyor þýmarýklýðýn
yavan kuþkularýnda
kendini kendinden saklayýþýnýn
öyleyse beni gülüþlerinden sakýn
doðru sensizlik daha güzel
yalan sesleniþlerinden...

rüzgarlý atlar gibi koþuyorum
yorgun caddelerde mavilere takýlmadan
özlemlerin bile unuttuðu kasabalarda
sürdüm izini yalnayak çýplak bakýþlarýn
sana rastladýðýmý sanmýþým
ahmak ýslatanlara döndüm yeniden...

bakýmsýz odalarda hasta þairler gibi
konuþmaya hevesi kursaðýnda
güneþ artýklarýna açým
saç uçlarýn kýymýk kýymýk
kimsesizliðinde sabah beklentilerimin
ama abartmamak lazým
hâlâ arkasýndayým sözlerimin
sadece üzerini gri bulutlar kaplamýþ
bir iç denizle
rötuþladým ümitlerimi...




kaðan iþçen...
Sosyal Medyada Paylaşın: