NİNEM

Anlatýrken dalar giderdi, maviþ gözleri:
“Ücra bir köyde doðmuþum,
Öyle cicili bicili kundaklar içine deðil oðul,
Bir paçavranýn içine sarývermiþler.
Ninem kýz diye adýmý koymamýþ,
Babam da dönüp yüzüme bakmamýþ.
Dedem beþiði þöyle ayaðý ile itelemiþ,
Anama dönüp: “giydiðin bez, doðurduðun kýz” deyivermiþ.
Garip anam ne tahtýmý yapabilmiþ, nede bahtýmý…
Adýmý koymuþlar hamide…
Gocaanamýn kucaðý bana olmuþ ana kucaðý,
Ben unutmuþum oyuncaðý hemide”…

Derdi ki :
“ahh! Oðul ben ömür mü yaþadým,
Daha on üçümde elime kýnayý yaktýlar,
Boynuma üç beþibirlik taktýlar,
Üzeri pullarla iþli bindallýyý giydirdiler,
Eteði uzun beli bol gelmiþti.
Yüzüme örttükleri al duvaðýn altýnda,
Göremeden bastýðým yeri,
Ýki kiþi kolumda karþý köye,
Muhtarýn yirmi beþ yaþýnda
Oðluna gelin gittiðim aklýmda…
Ahhh! Anacýðým, yolda miden bulanýr demiþ,
Birde cebime elma sokuþturmuþtu...”
Ninem gün mü görmüþ tü ki…

Ceviz bir sandýkta çeyizimi vermiþ anam,
Ýçinde iþlemeli bir heybe,
Birkaç minder yüzü, birkaç metre de icadiyeli kumaþ…
Ýki yün yorgan, bir yün döþek,
Yiðit bir atýn sýrtýnda ardýmdan getirmiþlerdi.
El kapýsýna yaban köye, çocuk yaþta gelin etmiþlerdi.
Kocamýn deyiþine göre otuz gaymaya almýþtý beni…
Elimin kýnasý solmadan asker kaçaðý kocam,
Yükünü tutup yollara düþmüþtü.
Týpký benim baba ocaðýndan çýkýp yollara düþtüðüm gibi,
Ahh! Oðul ninen gün mü gördü ki…”
Diyordu ve ninem aðlýyordu…

“Ah oðul” diyordu, içini çekiyordu.
“On dördümde kundaðý kucaðýma aldým.
Ben ne çocuk oldum, ne gençliðimi yaþadým…
Ninem gün mü görmüþ tü ki, hayat mý yaþamýþtý…
Ahh ninem her anýsý bir öykü,
Her öyküsü binlerce þiir olmaz mýydý?
Anlatsaydý…
DUDU BAYRAM/ ANKARA
ISSIZ ÞÝÝRLERÝM

Sosyal Medyada Paylaşın: