koynumda yokluðunla
ne vakit sabahlasam o koy’da
yârlýðýn daha da bir koyuyor
yokluðun koyu siyah...
çokluðun...
eyvah.
o koy’un akþamlarýnda ah...
yaprak arasý kuytu bulut getirip
býrakýyorlar masama
dokunmuyorum.
bardaðýma buz koyuyorlar
gözlerime tuzlu sevda artýðý
biliyor musun?
çok dokunuyor.
o vakit anlýyor güz gözlü kadýn
tam da saz elli kýz
çalamayýnca þarkýyý
zira
yokluðun
baþý ezilememiþ yýlan
hani bilse ki beþ bahar sonra
koku verecek gül’dür varlýðýn
güç de olsa çalardý kýz
inler inler söylerdi kadýn
suç da olsa.
anlayacaðýn...
sözünü tutamamýþ þarkýlar var ya
alnýma döküp gittiðin
saçlarýndan da talan.
ve çok deðil daha önceki akþam
datça’nýn koynundaki o koy’da
kimsenin tanýmadýðý
yaðmurlu bir asfalttý koca ankara.
gerisi yalan.
gerisi yalan.
JD/ Datça-Hayýtbükü
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.