El-Vedûd
Kendisine çok sevgi duyulan ve þefkatli,
Kendini sevenlere, merhametli rikkatli.
Kâinatýn mayasý, sevgiyle muhabbettir,
Bundan da hâsýl olan, illaki Muhammed’dir.
Cezbe ile cazibe, kanunun zuhuru,
Âlemlerde, gönülde peyda olmak da nuru.
“Vüd” asli muhabbetin, sabit olma halidir,
Günahlar tesir etmez, sevgi daha âlidir.
“Vüd” denen mertebenin, dört ayrý hali vardýr,
Kalbe ilk düþüþ hali, bunun adý “heva”dýr.
Sonra kalbe yerleþir, buna da “ispat” denir,
Ardýndan da, arý duru temizlenmiþ “hub” gelir.
En nihayet o kalbi maþukun kaplamasý,
Sevenin varlýðýný “aþk” ile toplamasý.
Bunda Hakkýn sevgisi, kullarýna sabittir,
Bütün varlýk âlemi, hal gözüyle þahittir.
Ve böylece ilahi muhabbetin sonlarý,
“Onlar Allah’ý sever, Allah ise onlarý”.
Bazý seven perdeli “irfan” halinde bekler,
Perdeleri kalkýnca “perde benmiþim” der.
Kendinden zuhur eder, sevenin sevgilisi,
Kendisi kendisinin, örtüsüymüþ kendisi.
Fakat bu kendilikte kendi, kendi olamaz,
Kendi kendinde deðil, arasa da bulamaz.
Gönüle nurlar doðar, söner güneþ afakî,
Var olanlar yok olur, vechi canandýr baki.
Sevilmez mi O gani, ondan cömert kim var ki?
Kim daha bir dost, kim daha güzel yâr ki?
O Rahmandýr, Rahimdir, bizler mücrim isek de.
Her varýmýz ondandýr, sebeplere sebep de,
Ýlahi muhabbetle, bezenen her kuluna,
Cennetlerin üstünde, ikramlarda buluna.
24.02.2012…Mustafa Yaralý
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.