ANNEME

ANNEME!
Ben küçükken,
Herkesin bir annesi vardý.
Yedi yaþýmda sensizdim,
Anne, nasýl sevilir bilmezdim.
Herkes annesine koþarken,
Ben bir köþede çaresizdim.
Babam ile sorunun olmuþ,
Bunun cezasý bana nasip olmuþ.
Sen yüreðinde beni taþýrken,
Ben yüreðimde hüzün taþýdým.
Okul yýllarým gelip çattý da,
Anne sevgisiyle tanýþamadým.
Geleceðini duydum,
Kuytularda bekledim,
Yine de sen gelmedin, gelemedin,
Yüreðimdeki yangýna dur dedim.
Anneler evladýný severken,
Onlarý hüzünle seyrettim.
Þiirler yazdým,
Yanýmda düþleyerek seni,
Bayramlarda hüzün bürürdü beni,
Yeni elbise, ayakkabý kimin umurunda,
Yüreðimde puslu hayalin titrerken,
Mis kokunu özlerdim.
Yetim miydim, öksüz mü?
Her ikisi de bana gelmiþ,
Babam Avrupa illerinde,
Sen ise yeni bir düzen kurmuþtun.
Benim kuracaðým düzenin adý ne?
Bana sermaye oldu bu gaile,
Yemin ettim Rabbim adýna,
Sahip çýktým çocuklarýma.
Bala bandým, hayalde ekmeði,
Þimdi çocuklarýma adadým
Ben bu yüreði.

Þair: Abdullah Yaþar Erdoðan

Not. Annesiz biri için yazýlmýþtý.
Sosyal Medyada Paylaşın: