DAĞILAN YUVA
Bir anne kuþu vurdular, bir yuva daðýldý.
Ufacýk yavrular periþan, sersefil kaldý.
Kimse aðýzlarýna bir lokma koymayacak.
Belki de yuvalarý bir daha hiç olmayacak.
Kalbin nasýl dayandý onun daldan düþüþüne.
O alkana bulanmýþ hali, girmedi mi düþüne.
Zalim avcý! bir küçük kuþla doyabildin mi?
Sýcacýk yataðýnda rahatça uyuyabildin mi?
Sen ölsen, senin yavrularýna kim bakacak.
Kim karýnlarýný doyurup, kucaklayacak.
Bak, onun yavrularda öyle öksüz kaldýlar.
Þu koskoca dünyada yapayalnýz kaldýlar.
Anasýz kalan yuvayý izledim kapý aralarýnda
Birkaç gün seslerini duydum yuvalarýnda.
Sonra sesler kesildi, çýkýp baktým ki ölmüþler.
Dört yavru yan yana birlikte gömülmüþler.
Sabri Koca
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.