dünya dönerken ben dönüyordum kendime
konuþmaya baþladým kendimle
konuþacak akýllý mý yoktu
ya da ben delirmiþ miydim
konuþurken kendimle
dünyamý dönmekten vazgeçti
yoksa ben kendimden mi
etrafýmda uçuþan dudaklardan
süzülen sahte gülümsemeler
kimsesiz düþünceler býraktý zihnimde
dünyayý sarmýþken gri gökyüzleri
ben yalnýzdým kendi göðümde
susuz kalmýþken papatyalarým
sorular soruyordum kendime
cevabý bende olmayan
yalnýz kalan ben miydim hastalýktan
yoksa kaçan ben miydim hasta insanlardan
aþklar satýlýyordu kýzarmýþ yüzler tezgahýnda
dostluklar çoktan unutulmuþtu yüzsüzler bulvarýnda
yargýlanýyordu iyi niyetler atýlýyordu iblisin koynuna
oysa iblis bir melekti katýnda tanrýnýn
insan deðil miydi kovduran iblisi
iblis tanrýya döndü bak dedi
insan iblisin ta kendisi
ben sustum düþünceler sustu
dünya býraktý dönmeyi
ay sýðýndý güneþe
güneþ kayboldu karanlýðýnda dünyanýn
ben sustum suskunluklar konuþtu