Aynadaki yabancı

kaç yaprak düþtü kimbilir dalýndan,
kaç ölümcül yara açýldý teninde?
sonbaharlara eþlik ederken gözyaþlarýn;
kimbilir kaç acý emekli oldu sende!
yaðmurlarý kýskandýrýrdý her seferinde,
gözbebeklerinde
birazcýk umut gizlenirdi.
çocukluktan kalma bir alýþkanlýk iþte!
saklambaç oynardýn özlemlerinle...
oysa ne hayaller kurardýn kendince,
gökyüzüne deðerdi ellerin,
dillerinde bir iki þarký gezinirdi!
mýrýldanýrdýn sevdiklerini,
sevmediklerine küfürler savururdun.
aðzýn bozuktu biraz;
ama inan hayatýn kendisinden daha fazla deðildi...
çarþý pazar dolaþýrdý yüreðin,
bazen fazla uzaklaþýrdý;
bir iki ayrýlýk sancýsý tutardý ellerinden,
getirirdi seni geriye.
bazen de deliye dönerdin,
anlamsýz birkaç söz söyler,
suratýný asardýn,hiç giyemediðin ceketinin yanýna...
bavulun her daim hazýr olurdu,
her an gidecekmiþsin gibi!
duygularýný toplayýp da gidiþin hala aklýmda
ayný dün gibi gözümün önünde tebessümlerin;
gizli saklý gülümsemelerin...
sen gideli çok oldu,buralar ayný,
hala sabahlarý beni yokluk uyandýrýyor,
kahvaltýmý hazýrlýyor bir iki sancý!
ve hancý;
yolcuyla baðýný koparalý epey zaman oldu;
han kapalý,yol uzak
ve eski günleri anmak,özlemek yasak!
hani o günlere þöyle bir uðrasak;
kapýsýný açmaz çocukluðumuz,
neresinden tutsak ayný acý,ayný sancý kaplar içimizi bilirim!

ne zaman aynaya baksa gözlerim,
ne kadar zor günler olsa da
çocukluðunu özleyen bir adam görüyor!
iþte bu yüzdendir sana sözlerim;
ey aynadaki yabancý...














Sosyal Medyada Paylaşın: