KIYAM'ET(T)İM

KIYAM’ET(T)ÝM

Kýblesini kaybetmiþ derviþim.
Ýblisle hayin pazarlýklar yapýp,
Tanrýya ruhunu satan insanlarý izlerken,
Gülsem mi aðlasam mý karar veremiyorum.
Arafta kalanlara direk cehennemi göstermekle hükümlü,
Kendime hükümsüzüm.
Çýðlýklar
Uðultular
Kulaðýmý yýrtarken,
Ben týrnaklarýmla karanlýðý týrmalýyorum.

Boðazý kesilmiþ bir kentte bakire sokak aramayýn,
Tüm sokak taþlarýnýn topuk týkýrtýlarý,
Cennetten kovulan Havva’ya aittir.
Ve adem elmasý dedikleri
Erkeðin gýrtlaðýna takýlan sevda mühürüdür.

Bu yüzdendir aþk’a düþenin yanmasýna hasýl olan acýnýn
Cehennem ateþiyle bir tutulmasý.
Ýçinize sûr üflendiðinde bilemezsiniz
Kýyam’ettiðinizin kýyametiniz olacaðýný,
Tavaf ederken bulursunuz kendinizi yediye bölerken ruhunuzu.

Sanki hiç gelmeyecekti beklenen
Ya da
Gelir gelmez gözlerimi kamaþtýrýp yok olup gidicekti
Ýçime kazýnýp gözlerimden silinerek.
Oysa;
Herkesi cehenneme sürükleyen sevdiði þeyler deðil miydi?

Yanmaktan korkan vazgeçmeyi seçerdi
Vazgeçilen,bir damla su olup hârý söndürme çabasýnda
Buhar olmayý göze aldýysa
Vazgeçen günâhkardýr aslýnda.

Secde diye göðsüne yaslamak varken baþýmý,ben aþkýna nasýl tevbe edeyim?

Suna A. GÜLSOY






Sosyal Medyada Paylaşın: