hazan rüzgarlarýnda güller yaprak dökerken
buruk yüreðim kuruyan kabuklarýný döküyor
ve sensiz uyandýðým her sabah
bir zýpkýn gibi saplanýrdý ruhuma
gözlerim umutsuz bir bekleyiþin pençesindeydi
senden sonra denizde izlerini býrakmadý ay
mevsim çakýlý kaldý kýþa bahar gelmemeye yeminli
gel artýk
açarken gözkapaklarýmý yeþili gördüm aðaçta
ve yanýmda seni zaman yüreðimizde donarken