Büyülü Travma: İstanbul

Gözü yaþlý bindim otobüse

Boðazýmda koskoca bir düðüm

Son bir kez baktým annemin gözlerine

Çaresiz kaçýrdým bakýþlarýmý

Kendini koyuvermesin diye



Dönüþü yok, söz vermiþtim bir kere

Ankara’m burnumda tütse de

Mecburdum onu sevmeye

Dalgýn dalgýn baktým gökyüzüne

Bulutlar bile aðlýyordu

Dönüþü belirsiz gidiþime



Ýlk, silüeti çekti beni kendine

Ýçime garip bir neþe verdi Dolmabahçe

Boðaz, Ortaköy, Sultanahmet, Ayasofya

Büyüledi ihtiþamlý Süleymaniye

Mavi boncuk daðýttýlar bu korkak kediye



Yaþýyordum hayatýmý toz pembe

Hayallerim vardý düzinelerce

Ýdeallerim onlarýn hemen peþinde

Yazýk, çabuk tükendiler

Bu þehir bana sýkýntý verdi sadece

Travma üstüne travma

Ne kadar da çok hüzün sýðdýrabildim

Þu gencecik ömrüme



Bakýþlar yalan, gülüþler sahte

Çýkardan baþka bir þey yok insanlarýn zihninde

Gemisini kurtaran kaptan bu kentte

Soruyorum kendime

Acaba bir saf ben miyim diye



Bu da geçecek elbette

Daha fazla üzülmemek için

Olmamalý beklenti içinde

Son vermeli, boþluklarda yüzmeye

Haksýzlýk, riya, yalan, ego, merhametsizlik, ihanet..

Yeni bir baþlangýç ümidiyle

Her þeyi býrakmak lazým geride…

GÖKSEL ÇAKIR

28 EYLÜL 2011


Sosyal Medyada Paylaşın: