Gelincikler koparýldýðý vakit baþýn düþtü göðsüme,
zaman, sessiz çýðlýklarýmýzý boðuyordu..
Aðlamak yasaklandýkça ;
fidanlar boyun büker, idealler savrulur
Yýllardan þiir, aylardan Mayýs
ve günlerden Cumartesi
Ýçli bir rüzgarýn terkinde kaybolur.
Geride nemli duvarlarýmýz..
Sayýma çýkmýþ gibiyim...
Nüfusun tozlu arþivinde kayboldukça,
inip yeryüzünün vefasýzlýðýna seslenirim.
Özgürlük ansýzýn yapýþýr eteðime
Ve ben
yalnýzlýðýn müthiþ tebessümünde,
deniz biriktiririm..
Ýlaç niyetine savrulduðumuz daðlar týpatýp gövden,
bir aþk bir de kavgaydý ruhumuza hükmeden.
Ýþte yine duvarlarý boyuyorlar,
yine içine milyonlarca "ben" salýyorlar..
Çarpýp geri dönmeye baþlýyor gölgelerim,
Ben yeþil fýsýldýyorum,
sen geç diyorsun,
Yaþamak, çizgi niyeti, avuçlarýmda..
O halde ;
resim defterinden henüz geçmeden,
vurulalým þiirin kollarýnda,
Taþlar aðlasýn bir seher vakti, bin solukta..
Kalbim, aklým ve bir somun barýþa dair hayallerim,
yaðmurlara bedel insan sevgim
hatta
aþk’a dair tüm beceriksizliðim,
Çocukluðumdan kalma sofra telaþým
ve gözlerime baka baka daraðacýna çýkarýlmýþ hasretim..
Ahh þiir..!
Sýrf bu yüzden
yaþamak þöyle dursun,
Ben, ölümün koynunda bile ötekileþirim..
Düþünmek, düþlemek ve düþürmek bilyeleri, hayatý yeniden giydirmenin eþsiz sihridir.