insan yüzünde tek sözüm kalmadý benim,
hayal kýrýklýklarým çok battý içime,
sahte kalplerde yaþamýþým hayatý,
nemli gözlerimle aradým umudu hep...
küçük bir ýþýltý,küçük ýþýk görmekti niyetim.
dudaklarýmdan sarkan cümleler çoktan öldü...
kalk yerinden, anlat aþka susamýþlýðýmý...
anlat hadi sana kanmýþlýðýmý,
tekrar tekrar ölmek sorun deðil,
omuzlara yük olmaktan da korkuyorum,
bir rýhtýmda ölüp loþ ýþýklarý seyretmekte var ama,
doðanýn vicdaný el vermez kokarým...
çoktan öldüm ben, bakmayýn þiirlerimin konuþtuðuna.
dilenmem kimseden kafiye... redif çalmam,
iþte gururla bakarlar tabutuma...
aþk almaz kalpler, tenlerde hüküm sürer oldu,
geçici hevesime kanar oldu dünya...
ben sahte aþklara boyun bükmem vallah,
istifamý veriyorum, infazýmý istiyorum...
kahpece yaþamaktansa mert ölmek düþer bana,
belki gelen olmaz ama, soran olmaz ama;
bu ölen kim diye... siz bir ademoðlu deyin yeter,
ya öldüm ölmesine çokta hayatta kirlendim ben,
yýkayýn kýrk sabun suyla beni...
arýnmam biliyorum olsun, kefenim kirlenmez en azýndan,
göðsümde ki çarpan saat nefretle atsa da,
býrak zaten çalýþmýyor gözlerinde...
bir kez daha seyrediyim ölmeden "insanlýðý"
bu son zamanlarý olsa gerek...
" bu aþk çok kirlletti beni"