adým aþk koleksiyoncusuna çýktý baba
zaten bana senden baþka hiçbir adamda inanmadý
düþünsene
ben bizim evin gri kedisiydim!
bayramlarý hatýrlar mýsýn
... ben inatla eskilerimi giyeceðim derdim
bir yýðýn kontesin içinde
ben farkedilirdim
sefil derdi annem,
alay ederlerdi inceden diðerleri
ama olsun o benim annemdi
sen
o benim prensesim derdin
bu da bana yeterdi baba
artardý bile
aþk
hangi haddime ve hangi cüretimle
beþ pond ve ince bir topukla bile, yamuk yumuk yürürdüm
bacaklarýmý çarpýk sanýp gülerlerdi
haklýlardý da
aþk
çok pahalý bir kürk
iþte bilmem Fransa’nýn hangi ünlü caddesinde
adý birþeyime lazým olmayan elit bir butiðin adý gibi
hani yazayým desem telaffuz bile edemem
ne satýn alabilir
ne kiralayabilir
ne de düþünü bile kurabilirim
hem alsam farzet
birbirini deli gibi sevipte
almaya gücü yetmeyen sevgililere hediye ederdim baba
vallahi billahi verirdim
’aþk dan k* yý düþtüm ben seneler önce baba
aþ*dan çýkartýyorum sevgimi
sevgiden aþýmý’
kafi oluyor bana hem
üzülme sen
aþk
hani sen en nadide orkideler
Afrika’da bataklýklarda yetiþir derdin
yalan mý?
bende bir gecekondudan geldim
sanýrým benim de tipimi bir metropolde gören
hani saçýma, kaþýma, gözüme bakan
bir halt sanýr!
ondan sonra da
aþk koleksiyoncusu diye yakýþtýrýr da
yakýþtýrýr
beni öldürdüler
gülüþlerim mermer beyazlýðýndaki resimlerde kaldý
þimdi artýk
akþam evine dönmek için iþten çýkmak üzere olan o mutlu kýz deðilim
ve elimde bir günlük yok
ölü bir ’Rapunzel’in z raporu’ var
ölmeden bir ses duydum,
bir adam baðrýyordu çok korktum
’hasta eks oldu!’
kimdi bilmiyorum
bilmiyorum
ben öldüm baba,
ö l d ü m
kestiler o çok sevdiðin saçlarýmý...
de_soulmate
þiirinbittiðiyerden
Ýstanbulþubatikibinoniki