Ölümün Kıyısında Hayatlar.

Ölümün kýyýsýnda sessiz geçer hayatlar…
Issýz çýðlýklar eþliðinde, saat sekize çeyrek kala gün baþlar,
Açýlýr odanýn kapýsý, baþlar ayrýlýklar.
Kaç yürek yanmýþtýr bilinmez,
Azraillin pençesinde.
Acýlý aðýtlara eþlik eder soðuk duvarlar.
Duvarlara çarpýp geri dönünce aðýt yankýsý,
Bir kez daha tekrarlar.

Bütün hayatý bir sayfa kâðýda sýðdýrýr imam.
Künyesi eksiksiz yazýlýr, kimliði alýnýr, defteri dürülür,
Sorarlar ölenin nesi olursun?
Kimi der “eþiyim”
Kimi der “kardeþiyim”
Kimi der “ne sorarsýn be adam yürek yangýnýmdan belli deðil mi?
Ciðer parem gibi görünmez mi?”

Beyaz patiskalara düþer üþüyen üryan bedenler.
Ve gönülsüz göçler baþlar.
Sessiz köylere uzanýr yollar.
Ve kýsa sürer yolculuklar.
Var olan onca zamana inat,
Ýki ezan vaktine sýðar hayat…

Kiminin elinde kýnasý solmamýþtýr daha.
Kimi ilk sakal týraþýný olmamýþtýr ya!
Bazýsý atmýþýnda ninedir,
Kimide yetmiþinde dede…
Acýdýr ayrýlýklar yakar yürekleri yinede.
Kiminin adý Ayþe’dir. Kiminin adý Murat...
Anneee! Diye feryat eden on üç yaþýnda bir kýz.
Ya da on dördüne basmýþ ayak,
Ey hayat yapamaz mýydýn? bu kýza bir kýyak.
Yakýþýyor mu sana bu kýzý annesiz koymak…
Ahmet’in bir oðlu kalmýþtýr, Nazlý’nýn bir oðlu, birde kýzý.
Sönmemiþ midir kaç evin yýldýzý.
Nasýl dayanýr insan ölüm denen acýya.
(innalillahi ve inna ileyhi raciuuun.)
(Her nefis ölümü tadacaktýr.)
Katlanýr mýydýk bilmem, ilahi bir emir olmasa.

ISSIZ DÜÞLERÝM
DUDU BAYRAM/ ANKARA

Sosyal Medyada Paylaşın: