Yaprağı avuçlayan rüzgâr

Anlamsýz kaldýrýmý kucaklayan rüzgârýn cebinde buldum kendimi.
Sen tutunduðu daldan düþmek üzere olan yeþil yapraktýn.
Mevsim aðýr sancýlar sonrasý ölü bir umut sundu gökyüzüne.
Sen sonbahara meydan okurken, ben umudu yalnýzca türkülerde duydum.
Öyle dokundu ki yürek yarama, yoksulluk tek tek kurþuna dizerken kahpeliði, düþtün dalýndan sevdiðim.

Seni sürükledi rüzgâr fabrika kapýlarýna
Seni sürükledi rüzgâr ölüler mezarlýðýna
Derken uzattý ellerini rüzgâr
Ben fýrtýna sonrasý, yalnýzlýðý anlatýrken kýrlangýçlara, dokundun sen
gölgesiz yalnýzlýðýma, dokunmasý gibi yaðmurun topraðýna.

Þimdi selamladým yüreðini
Þimdi konuk oldun soframa..
Sabýrsýz bir âþýk gibi
Beklerim uzanacak ellerini
Ve biriktirdiðin içli sözlerini.

Yaðan yaðmur damlasýna meydan okurken kerpiç damlar,
Sana elleþmek isteyen gök gürültüsüne sýkýp yumruðumu,
-Dur dedim!
Nerden bile bilirdim ki; bu yüreðinin derinin fýrtýnasýdýr.
Þimdi belli belirsiz þimþekler toplanýrken üzerime
Ve ümitsiz çýrpýnýþlarýný sunarken kuþlar elektrik direklerine
Ben derin yalnýzlýðýn girdabýnda
Can çekiþen zavallý..

Anlamak için aþký, ustasý mý olmak gerek coðrafyanýn?
Ben bir çýraktým, yenildim aþk oyununda sevdiðim.
Sen þimdi boy verirken topraðýnýn en bereketli aðacýnda
Sen minik serçeyi misafir ederken kucaðýnda,
Varoluþ ilkelerinin eksik cümlesini tamamlarken insanlýk
Ben yok olmanýn sahnesinde bir figüran
Ben cefakâr ömrün tezgâhýnda yontulan adam.

Var yaþlandýr yüreðini kendi topraðýnda
Var otur uslanmaz yýrtýcý kuþlarýn sofrasýna, ama býrak kalsýn düþlerin geride.
Yine düþerse yolun, beklerim yargýlarýný kýramadýðýn rüzgârýn kentine,
Olur da cebinden yuvarlanýp düþersem bir misket gibi rüzgârýn
Dönüp ardýný bakmadan, ezdirmeden solgun bedenini
Uðra ilk gördüðün mezar taþlarýndan ibaret olan, sessiz kentin sokaðýna!
Orada bir beni okuyacaksýn, birde sol yanýmda ismini
Yaklaþma ve kaldýrýp taþý bakma yüzüme!
Utanýrým, hatta kahrolur yanarým,
Yanarsýn
Sen sonbahar maðduru yapraðým..

Sosyal Medyada Paylaşın: