Þiir yazamayacak kadar yorgun Dünle seviþemeyecek kadar bezgin Yarýna düþemeyecek kadar nefessiz Þimdiye karýþamayacak kadar acizim bu gün
Üzünçlerimi üzmeyecek kadar sahipsiz Gölgemi geçemeyecek kadar güneþsiz Uçurum gözlerine bakamayacak kadar cesaretsiz Bulutlara dokunamayacak kadar poyrazým bu gün
Kanat sýzýlarýmdan akan kan deðer dilime Yaradan olurum çektiðim acýlarýn huzurun da Kanatlarýmýn paslanmýþlýðý canýmý yakar gýcýrdayarak Ayýrmadan kendimi seviþmeliyim kendimle Nedir ki söze dökülen içine sakladýklarýnýn yanýnda