Bu sýkýcý þehrin garýnda buðulu gözlerimizle ne iþimiz var? Hüzün damlýyor gökyüzünden, zamanýmýz dar Sevda yolumuzun son adýmý burasý Elveda oluyor, “kendine iyi bak” dileklerimizin arasý
Ýçinde kýrýk-dökük ne varsa sakýn söyleme Götürdüðün resimlerimi okþa her yaðmur yaðdýðýnda Yanýnda olmayacaðým ya, aklýmda kalýrsýn Söz ver bana, penceren açýk uyuma, hastalanýrsýn.
Dur, gitme demem için bahanem kalmasa da Her akþam masaya senin için bir tabak daha koyacaðým Ebediyen döndüðün sýrtýný ve buz kesilen ellerini arayacaðým. Yine de kalbimi dinleyip sarmaþýðýmýzý kurutmayacaðým Kâbuslu bir gece vakti öperek uyandýrman için Balkon kapým daima açýk kalacak týrmanasýn diye Utanýyorum ýsrarýmdan ama aþk bu iþte!
Sana engel olamayacaðýmý biliyorum Biliyorum ki asla geri dönmeyeceksin O sebepten böyle saçmalýyorum Ne yapabilirim ki? Hâlâ deliler gibi seviyorum.
Ne garip deðil mi? Umurunda deðiliz etrafýmýzýn Bunca kalabalýða raðmen þahidi yok ayrýlýðýmýzýn. Otobüsün camýna yapýþmýþ yüzünü sakla ve git Unutursan affederim, hata bendeydi derim. Yanaðýna kondurduðum ateþ gözden kayboluncaya kadar sönmesin istiyorum Suskunluðundan anlýyorum! Artýk tek baþýma ýslanacaðým Kahretsin! Gönül çelen solgun çiçeklerinle avunacaðým.
Mücella Pakdemir Sosyal Medyada Paylaşın:
Mücella Pakdemir Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.