VEFASIZA TÜRKÜ
Herkes sevdiðine kavuþtu gitti
Vefasýz, vicdansýz eþ bana kaldý…
Felek kurþun sýktý, savuþtu gitti
Gönül tez can verdi, leþ bana kaldý…
Bütün saf duygular koptu özümden,
Eksiz olmaz keder, gamlý yüzümden.
Bir ateþ misâli akýp gözümden,
Cayýr cayýr yanan yaþ bana kaldý…
Muhannet, ömrümden söktü, götürdü,
Devirdi, sýrtýmý yere getirdi,
Doymadý, sevdayý yedi, bitirdi
Zehir zýkkým kokan aþ bana kaldý…
Sandým ki o canmýþ, cana katýlmýþ
Oysaki kalleþmiþ, dünden satýlmýþ
Geriye o yardan düþmüþ, çatýlmýþ
Hain gözün dostu; kaþ bana kaldý…
Bu çileyi revâ gördü ya bana;
Dilerim þol ömrü, düþsün kabana.
Þenlik yeri gönlüm döndü yabana
Doluyu götürdü, boþ bana kaldý…
Namerde þer, merde hayýr azýkmýþ.
Ne bileyim gardaþ, kaný bozukmuþ.
Ellere ne var ki, bana “yazýkmýþ”
Tasayý çekecek baþ bana kaldý…
Baþa gelen buymuþ ulu fermandan
Dertler sap sap olmuþ, çýkmam harmandan,
Haber de gelmiyor zalým dermandan
Güçlük bana kaldý, iþ bana kaldý…
Hayýrsýz, benimle gönül avutmuþ,
Terk etmiþ yarýný, dünü unutmuþ
Ýnsaný yaþatan armýþ, umutmuþ,
Neydem kuru hayâl, düþ bana kaldý…
Hikmetî’yim dostum vur dertli saza,
Bana bu eziyet, bana bu ceza.
Gayrý ömrü billah ulaþmam yaza,
Aldý yar götürdü, kýþ bana kaldý…
Hikmet Nazlý
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.