Kayıp Mezar

yeni yeni anlamaya baþlamýþtým yokluðunu
ya sekiz ya dokuz yaþýndaydým
anan iki kocalý dediklerinde mahallenin zibidileri
zaten nerden bilecektim ki
kimse demedi senin baban öldü diye
babam vardý ya benim
arada bir yetimim diye severdi nenem
ne demekse yetimim
arada birde garip diye seslenirdi þeker veren amcalar...

ilk annem yazdýrdý beni okula
tüm veli toplantýlarýma annem katýldý
öðretmenim tuhaf tuhaf bakardý bazen
tuhaf tuhaf bakardý arkadaþlarýmýn babalarý
soyadý bir garipti annemin
benim soyadým bir garip
soramadým o vakitler korktum
anne neden
babam sen ablam sen
kardeþlerim dahi sen
anne neden ben...

üvey baba dediler sonra
ne vakittir bilmem
onu bunu mu olurmuþ babanýn
baba iþte
kocaman bir çýnar
meðer dallarýn budanmýþ babam...

arife günlerinde öðrendim
mezar ziyaretlerini büyüklerimden
þeker býrakýyorlardý topraða
çiçek koyuyorlardý
su döküyorlardý bol bol
çok þekerim vardý benim
çeþmede yakýndý
yakýndý yakýndý olmasýna ama
mezarýn nerdeydi babam...

iki aðaç arasýný gösterdi dayým
pirket koymuþlar sözde baþ ucuna
aha yavri babanýn mezarý
yavri diye severmissin ya sen beni
akþam ne yedi bilmez ki dayým
mezarýný nerden bilsin babam

amcamý hiç sorma
yerin dibine batsýn adý
hadi ben küçüktüm aklým ermedi
oda mý küçüktü babam
oda mý yetimdi
bir taþ dahi dikemedi...

her gördüðüm mezara
üçe bir okurdum titreyen sesimle
ne çok mezar gördüm babam
ne çok topraktan adamlar
kayýp mezar iyidir derdi hep nenem
yoksa yoksa sende mi kayboldun babam...

Sosyal Medyada Paylaşın: