Be
BENİMSİN İSTANBUL
Bu akþam yine durgun sularýndayým Istanbul’un
Üsküdar’da sahilde oturuyorum.
Etrafta kimseler yok,
O park yalnýz benim.
Þemsipaþa’da balýk tutuyorum,
Deniz benim, yosunlar benim
Gül kokularý geliyor burnuma
Yoksa Çamlýca da mý benim?
Uzanýp bir gül kopartýyorum,
Yalnýz benim oluyor Çamlýca.
Eminönü, binbir insanýn uðrak yeri
Bana da açmýþ kucaðýný.
Ordan Mahmutpaþa’ya geçiyorum.
Bir bit þýçrýyor üstüme
Ama olsun!
O bit benim.
Sultanahmet, camilerin dergahý
El açýp yalvarýrým Allah’a,
Bu yer benim, bu yer benim…
Galata’dan geçerken Beþiktaþa
Etrafta bir telaþ, bir curcuna.
Ortaköy’de soluklanýrým biraz;
Dudaðýmý yakar içtiðim çay.
Çýkar Bebek’ten
Tepeden boðazý seyrederim,
Ýstanbul ayaklarýmýn altýndadýr artýk.
Bu yer benim, bu þehir benim.
Akþam olur, yol eve doðru gider,
Derken kaldýrým taþýna çarpar düþerim.
Ýncinir bacaðým, taþlara sarýlýrým.
Kucaklarým dostumu, sýrdaþýmý;
Taþýn bile benim ISTANBUL…
1990
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.