Büyürken

Ýstemeden de olsa büyüyorum ve

Deðiþiyorum…

Önce hissetmeyi öðrendim

Kalbimin solup alýp verdiðini

Aklýmýn boþluklarý olduðunu

Ruhumun bir kafese sýðabileceðini

Anladým…



Sonra benliðimi tanýdým…

Ellerimin bir bakýþla titreyebileceðine

Ayaklarýmýn koþar adým geri gidebileceðine

Gözlerimin duvarlarýn ardýný bile görebileceðine

Þahit oldum…



Nice sonra sýnandýðýmý kavradým…

Günlerce, aylarca hatta yýllarca sabredebileceðimi

Merak etmenin gereksizliðini

Beklemek gerektiðini

Çözdüm…



Ve þimdi bekliyorum birini ‘sonsuzluk limaný’nda

Kim bilir belki bir gün gelir

Çýkarýz hayalimdeki yolculuða…

GÖKSEL ÇAKIR

1 ARALIK 2011

Sosyal Medyada Paylaşın: