Ne ölümler gördüm de... Yenilmedim ölüme. Es geçti hep bana Ecelimle yoldaþ oldum Kaç kez asýldý boynuma? Yaftalarda yazýlý adým Kýyamadý Azrail’im, Tutuþtuðunda yüreðim.
Tenimde yandý parmaklarý, Bakýþlarýmýn kýskaçýnda Dondu avuçlarý ayazýmdan, Buz kesti saçaðýmda Ufalandý darbelerle Sel oldu çýðýl çýðýl, Gün benim günümdü Þimdi olamaz ölüm; Öteki taraf sen ve ben Çek ellerini üzerimden Ruhum kiralýk deðil.
Gülümsedi karþýmda, Bir sinsi edayla... Aynada ki Þeytan’a
Hayat yaþayandan yanadýr, Terazi O’na tartar hep, Hesap soramazsýn günlere Zordur içten gülmeler. Ölümse ölüm, ne olacak? Hadi oradan diyemezsin Küstâh bir göz süzüþe Direnirse damarýnda kan, Toz konduramazsýn gerçeðe Yeminsiz olmazmýþ yalan. Kaybettiysen bir ladesle... Bitmiþtir sana yaþam!
Hangimiz kaldý ki... Mezarsýz ortalarda?
Ve...topraða düþtün gördüm! Efil efil esti meltem Gün senin deðilmiþ meðer, Ayak sesleri yaklaþýyorken, Gelir ecel çatýk kaþlý Ýçerlerde bir yerlerden Giyinmiþsen ateþten gömleði, Yolun uzundur ve taþlý, Beklemez ölüm telaþlý. Sosyal Medyada Paylaşın:
Fedai Güven Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.