Gecenin Huzuru

Vakitlerden gece, bir çoðunun hüsran vakti,
Benimse huzurumun vakti.
…
Köhne, kuytu ve karanlýk bir yolda yürüyorum,
Bir yanda, doðallýðýmý koruyacaðým diyen bembeyaz bir örtü
ve arasýndan ben yaþayacaðým dercesine fýþkýran çimenler.
Bir yanda doðallýðý baltalayan beton binalar.
Diðer yanda ise doðallýðýn si mgesi, çam aðaçlarý,
Bembeyaz örtüyle kaplanmýþlar, görseniz yaþlanmýþlar dersiniz,
Aksine o beyaz hoþ örtü kýþ mevsiminin çamlara güzel bir armaðaný,
KAR.
…
Israrla yaðan kar, kirpiklerime vuruyor sertçe, koparýrcasýna,
Karþýmdan ise buz gibi bir rüzgar esiyor yüzümü dondururcasýna.
Aðaçlardan gelen insaný korkutmak istercesine seslenen hýþýrtýlar,
Her ne kadar bun anlar yolda yürüyüþümü zorlaþtýrsa da, kimi zaman da beni titretse de,
Bu vakit huzurun bende olduðu vakit.
…
Gecenin zifiri karanlýðýna damgasýný vuran ay ýþýðý,
ve gönlümde yeþeren hoþ ve aheste bir güzellik.

Sonbaharýn hüsran izlerini taþýyan ve ay ýþýðýyla beliren,
sonbahardan kalma, karla yaþam mücadelesi veren kahverengi solgun yapraklar.

Tüm bunlarýn bende oluþturduðu fiziki soðukluk, doðayla kucaklaþma, üþüme
sonucunda bende oluþan ise hiçbir yerde bulamadýðým huzur.
Huzur ki ne huzur hiçbir zaman görmediðim bir huzur, ayrý bir tat.

Mesut ZEYTÝN - 18.02.2012


Sosyal Medyada Paylaşın: