artýk bu iskele sayýsýz yolculara hazýr,
dudak kýpýrtýlarýmý duyacaksýn, geçerken;
çehrem aklýnda S’ler çizecek,
mum yanacak kül bitecek, yalnýzlýk koylarýnda...
ýþýðým kesilecek bir bir...
gülüþlerim gelecek aklýma aðlayacaðým.
heybesinde yalnýzlýðý taþýyan ben,
açmýþ bir aþkýn dibinde sokumlarken acýyý,
diþime yine bir gitmek takýlacak biliyorum...
boðazýmdan geçmeyen gülüþlerim,
seni arayacak... dualarýmda.
iþte hepsi bu belki senin için,
bekara karý boþamak denir buna,
yolcusu kalmasýn gerçek aþklarýn;
dünyada yeri kalmadý...
kusuruma bakma dünya;
kendime bakmadým d/ev aynasýndan...
aynalarým tozludur benim.
þimdi silmeye çalýþýrlar bencilliklerini,
tortusu tutmuþ bekleyiþlerimin.
tozlu raflarda kalmýþ haykýrýþlarým,
rutubet kokar gerçek sevda,
deðerini bilmeyen defineci elinde
dilim düðümlü artýk uðraþmayýn çözmek için,
artýk bu sevdaya "hak bile"...
lütfen uðraþma kabuk tutan acýlarýmla;
aðlatýrsýn/kanatýrsýn en incesinden...
bu aþklardan kurþun yemiþ yalpalayan bir ruhum,
ve kör kuyulara düþtü elimdeki son umudum.
þþþþt! tek kelime konuþma öldüm çoktan;
bu sevdayla ben...
"insansýz iskeleyi gemi ne yapsýn,
ruhsuz ölüyü beden ne yapsýn en azýndan...
hadi yalnýzlýðým öp beni;
kendi kalabalýðýmda