yirmi beş

Hatasýz mekanda hatalý biriydi
Mecburdu kaybetmeye, üzülmeye
Önemsiz þarkýlarýn önemli mýsralarý gibi
Ulaþýlmadý algýlanmadý gidecekti çöpe

Bir damla gözyaþý eþitlerdi teraziyi
Soðuk ve küf kokuyordu oda
Haberi yoktu kendinden, düþünemiyordu
Bir kibrit yaktý, ucunda dünya

Geri gelmez az çok bilirdi
Ama kýymetli bir acýydý býrakamýyordu
Son kez imrendi baþkalarýna
Kendini onlarýn yerine koydu

Kibrit söndü kalbi teklemeye baþladý
Karanlýktý tamamen bilmiyordu kimse
Hak verdim ona hep hak verecektim
Bir eylül günüydü az kalmýþtý yirmi beþe…

Sosyal Medyada Paylaşın: