Her On Dört Şubatta Seveceğim

Saatin on ikiyi yine vurduðu yerdeyim
Her yýl bu gün mehtabýn saçlarýna uzanýrdý ellerim
Tarardý, okþardý gizliden gizliye
Bir yürek taþýdým yýllardýr, sýrtýma alýp
Hep muhtaçtý bir sevgiliye

Üþürdü ayazlarýnda gönül yalnýzlýðýnýn
Konuþmak istedikçe susardý
Yokluk taç olurdu her saatin baþlangýcýna, bitiþine
Yorgundu aramaktan
Bulunamamaktan
Gözleri hasretti bir çift gözün geliþine

Ellerini uzatýrdý her nefes alýþta
Beklemek peri kanatlarýnda bir rüzgârý adetten olmuþtu
Hayal bu ya derdi hep
Ne güzeldi “ Seni seviyorum! ” demek
Gözlerinde erimek sonrasýnda
Bir köprüde vedalaþmak buluþmak dileði ile sevgiliye

Kahvaltýyý paylaþmak vardý diz dize
Mutfakta, salonda yahut eski bir konakta
Sütlaç kâselerinde yüzünü görmek mutluluðun
Takvimlerin yýrtýlmadýðý, saatlerin durduðu andý bu an
Niþanesiydi bir sevgiliye bulunmuþluðun

Hülyalarýmý bulduðum gün bugün ey sevgili
Yakamozlarýna ýþýk oldun gözlerimin
Sen varsýn þimdi gönül sýcaðýmda
Seni seviyorum, seveceðim
Ellerime hasret olsa da ellerin
Boynumu uzaklýklara emanet ettim
Sana verecek tek þeyim var gönül güneþim
Sendeki sevgin

Bizim günümüz bugün be sevgili
Yýrtýp at uzaklýðýný daðlarýn, yollarýn
Sarýl boynuma
Birlikte “Seviyorum! ” diyelim
Ýnan
Ýnan ben her on dört þubat seni seveceðim
Sosyal Medyada Paylaşın: