OĞUL

Düþman sinsi sinsi yüreðimizde
Masum bir kuþ gibi pusuyor oðul.
Sonra da bilenip yýlan misali,
Bize zehirini kusuyor oðul.

Yüz bulunca palazlandý zebunlar,
Yavru bebeklerden can aldý bunlar
Türk’ün düþmanýndan taraf bulanlar,
Bizi çarmýhlara geriyor oðul.

Öfkem yük oluyor bileklerime,
Yük oluyor duygu ve dileklerime.
Düþman gülerek þu suskun halime,
Zevk-u sefasýný sürüyor oðul.

Oðlum aydýnlýðým gidiyor elden...
Yerde Þehidimin farký yok gülden.
Ölürüm ayrýlmam Allah yolundan!
Yüce Rabbim bizi sýnýyor oðul.

Bölmeye kalkarak Türk topraðýný,
Aðzýndan düþürmez kan çanaðýný.
Göklerden indirip al bayraðýmý,
Ayaklar altýna seriyor oðul!

Zinhar biz böyle bir millet deðildik...
Düþmana dikildik, dosta eðildik.
An geldi dünyayý dize getirdik,
Üç-beþ it bize diþ biliyor oðul!

Heyhat þu vatana, ne hale düþtü!
Yüreðim köz oldu, beynim tutuþtu.
Gözüne kestiren bizi bölüþtü,
Her soysuz bizden pay vuruyor oðul!

Yýkýlma ha sakýn, benim canýmsýn.
Vatan sensin ve sen öz vatanýmsýn.
Hele bayraðýma bir el uzansýn...
Ceddimin toplarý duruyor oðul!

Sahibiyiz vatanýn ve milletin,
Çaresiyiz terör denen illetin
Ermeni uþaðý denen o itin
Sonu yakýn, ondan ürüyor oðul!

Sosyal Medyada Paylaşın: