bir gül üremekte... bizi kuþatýr mutlak; o kocaman aðzýyla, giderek korkunç, kuduz! dikenli pençesiyle ve dili çatal yaparak, saldýrdý saldýracak... korkuyla besleniyoruz... bir eyerde (kent mi bu?) gidiyoruz, eðreti! atlara benziyoruz, ürkmüþ, kaçýþan, sürü! hüznümüz bile bizim çürümüþ insan eti; semirirken bir aþkýn dýþkýsýyla öbürü; kuduz gül! büyürsün aynanýn terkisinde; ölürsün artýk burda, kokuþarak bu kenti; ne geldiyse gizemli, o gülün ertesinde; herhangi bir sokaða döndürdü labirenti...
‘kendi_için_kanser’in balýný ören arý; yüzüme bulaþýyor o gülün salyalarý...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Hilmi Yavuz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.