yalnýzlýk kalýtýmdýr... aynalara býraktým; kim bakarsa onundur aynaya benden sonra.... âh, sözlerde açtýðým yaralarý kanattým; durmadan arayarak tenimi sora sora ona yýktým kendimi... ben içine kapanýk bir gece güneþiyle yolu yitiren yolcu! Belki onu bulmaya, belki de o bulanýk Yolcu için durulan nehirlerle sonuncu Kez büyük gösterirken o kalýtý, öteki Durmadan küçültüyor... ortasý bulunamaz!.. Pazarlarý verilen kanlý yalnýzlýk ek’i seni hep alýþtýðýn aldanýþa býrakmaz...
gündüz herþey öyle düz, öyle dümdüz ki herþey; ben öyle bir aynayým, akþamlarý içbükey...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Hilmi Yavuz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.