nesimî ve mansur’la tenim daðýldý benim; kendi yasýmý tuttum, ölüydüm, aþk þehidi... bir ayna düþer de kýrýlýrken bedenim, söylenen söylenmeyenle mühürlendi idi... düþüþ düþleri oldum... –ve ‘kendinle seviþ!’ dediler... Söz’ü gördüm... zaten nicedir üstünde kar ve inkarla belenmiþ meneviþ sýrlarý var! âh bu zehebi gecede, at üstünden ‘eðer’i, atla kayýtsýz koþulsuz dörtnala, o serseri aynaya... bu hurufi hecede ol!.. çýplak, mücerred ve hýrkasýz, çulsuz...
ordayým iþte... gelgelelim, hiç bilmedim yerimi; âh, elimle yüzerim elbet kendi derimi...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Hilmi Yavuz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.