sana sarý bir yaz gönderdim onu bir zaman gibi koynunda sakla önce kuytular göle çekildi ayrýlýk, ayrýldýðýn yerde deðildi herkes, artýk, elbette dað’dýr biraz ve sarý yaz senin perden
suya gömdün yapraðýn adýný bir kentin hüznüne benzedin birden aþklar kimliksizleþti: süslü zamanlar! sen ki kendi kendinin özleminden sýkýlýrdýn... sorardýn: ‘olur mu, anlamak aþklarý eski güllerden?’
iþte bir söyleyiþin solgun yüzü: artýk ne bir anýdan arta kalanlar- dan söz var! ne bir þey! -boþuna!.. ölüm, olmak’týr ve bir söz kanar; yalnýz yalnýzlýklardýr bizden olanlar! onlardý, gittiler... daha gelmeden...
bense akþam oldum artýk ve akþamlar, benim gövdem...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Hilmi Yavuz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.