Sevmek güzel bir þarkýyý dinlemektir aslýnda. Tüm yaþayan varlýklar sevile bilir; Kuþlar, böcekler, insanlar ve hatta yaðmur. Bizi yarattýðýný düþündüðümüz olaðanüstü varlýk gibi yani! Sevmek zor bir oyundur bazen, Kazanan sevmesini öðrenmiþ demektir. Ama düþünmemiþ olacak ki kazanan, Kaybedeni hiçbir zaman sevememiþtir. Mesela aþk oyununda yenilen kadýný. Aðlayan kadýn için sevgi dile gelecektir. Ýsyan edecek, baðýracak, aðlayacak, hatta gecenin yalnýzlýkla seviþtiði sýralar, En hüzünlü türkülerde, teknesi alabora olan bir mülteci gibi çýrpýnacaktýr.
Güneþ yüzünü gösterdiðinde, baþýný kaldýracaktýr masadan. O vakit uykusundan uyanacak, yeni bir oyunun yataðýnda adam. Düþünmeyin ki; yalnýzca kaybeden kadýn deðildir bu oyunda! Bir de sokak ýþýðý altýnda titreyen adam vardýr! Iþýðýn hiç sönmeyeceðini, sönse bile yeniden aydýnlanacaðýný düþünür adam. Ama bilmez ki; sönmüþtür kadýnýn yürek ýþýðý. Her ýþýkta aþk vardýr. Çünkü mutlak her ýþýðýn altýnda bir aðlayan olmuþtur. Trajik bir kaza sonucu ölen kedinin sevgilisi de aðlamýþtýr, Ölmemiþ zannedilerek, insanlarýn görmezden geldiði yoksul ada mutlak Aðlamýþtýr kaldýrým taþlarý.
Oysa binlercesi ölmüþtür.
Bir gün aðlayacaðýz nasýl olsa. O zaman öðreniriz kaybetmenin adýnýn sevgi olduðunu. Aksi halde güldüðümüzü düþünürsek gidenin ardýndan; o vakit cennet sofrasýnda bekleyen ölüler, Sevdiðimize gülecekler. ‘’Dön arkaný bak’’ dediklerinde; Bir oyun masasýnda kaybetmiþ olmanýn telaþýný yaþarken bizler, Ona cehennem ateþini laik görecekler. Kim ister ki yanan yürek gibi, yansýn sevgilinin bedeni?
Bazen aðzýmýza hâkim olamayýp, ah þu kadýnlar deriz! Acý çektirdiði için beddua ederiz! Oysa biz kaybetmek nedir bilmeyiz. O kadar aþk romaný yazýlmýþtýr. O kadar çok þiirler yazýlmýþtýr. Þarkýlar bestelenmiþtir. Yine de sevgiyi bir kumar masasýnda, henüz hayat zarýný atmadan, kayýp etmiþizdir. Sevgi de biliyor ki artýk hak etmiyoruz onun bu güzelliðini. Hiçbir zaman hak etmeyeceðiz! Hep tutkularýmýzýn, platonik duygularýmýzýn, baþkaldýrýsýz yaþamýn kýyýsýnda; ezber bozmadan öleceðiz.
Niye ölelim! Gördüðünüz yeþeren bir aðaç varsa! Bilmelisiniz ki sevgidendir! Güneþi sevmiþtir. Güneþe teslim edilmiþtir. Güneþi yaþamýþtýr Güneþten baþka sevecek kimsesi yoktur!
Oyunu býrakýn artýk. Aðaç gibi yeþeren umutlarýnýzýn peþinden koþun! O dalýndaki kýrmýzý elmayý sunarken! Sizler yürekli çocuklar sunun dünyamýza! Topraðý kucaklayan kökleri gibi, kucaklayýn sevdiðinizi.
Gün olur elbet yaþlanacak bedenler! Aðaç kuruyup yakýlmadan! Sizler topraðýn kucaðýna konmadan! Koyun þu kýsa yaþamýn adýný; Sevgiden ibaret bir tek cümleyle..
Sosyal Medyada Paylaşın:
Devrim Dokdere Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.