Ferman

Karadeniz’in ortasýnda

Sessiz sedasýz ilerliyorum

Kimsesizliðime gülümseyip

Sonsuzluðun tadýný çýkarýyorum

Öyle ‘Boþuna’ der gibi bakma

Kim bilir, belki de boþluðuna kürek çekmek,

Esrarýný doldurmak istiyorum



Belirsizlik dalgalarý çarptýkça sandalýma

Yalpalýyor, zar zor toparlýyorum

Kalsam da soluk soluða

Umudum, izin vermiyor batmama

Onu sorarsan, yine yaný baþýmda

En güzel kýyafetlerini giyinmiþ,

Gelinlik bir kýz gibi yalnýzlýk!

Benliðim dolaþýk, ruhum karmaþýk, aklým çapraþýk,

Girdabýna takýlan gözlerim bulanýk,

Saçlarým dünden daðýnýk,

Gerisi iyilik saðlýk!



Çaresiz vazgeçtim pembe hayallerden

Ya puslu gözlerinden?

Onlardan geçemedim

Kaçtým, kaçtýkça tökezledim

Tepetaklak düþtüm dipsiz yeþiline

Sonunu göremiyorum, muhtacým fenerine



Yuvarlandýkça tükeniyor ömrüm,

Kýrýlýyor bedenim

Kaldýr baþýný gör eserini

Bak hep cam kýrýðý yüreðim

Aðlasam nafile

Fermaným ellerinde!

GÖKSEL ÇAKIR

29 EKÝM 2011

Sosyal Medyada Paylaşın: