Boşa Avutmuşum Kendimi...

dokundum dün gece resmine
duvarlar yýkýldý baþýma
gözlerimde ölüm damlýyordu sanki.

kafamý kaldýrýp
gökyüzüne baktýðýmda
yüreðimin alev alev yandýðýný hissettim.

kafamý yasladým soðuk duvarlara
ýzdýrap içindeydim kuramadým hayalini.

ilk hecem ölümdü
dört yaným yýkýk ve dökük
belki son çýrpýnýþlar
belki son nefes
belki de son bakýþ ölüm gibi.

musalla taþýnda soðuk bir beden
ölüm ben der gibiydi dün geceki çýrpýnýþlar.

bir sýzý içinde uykuya dalmýþken beden
kulaðýma gelir tah ötelerden çýðlýk sesleri.

aradým durdum yýllarca
resimlerine bakýp avuttum kendimi.

hep seni aradým belki gelirsin diye
koþarcasýna sokak aralarýnda
yalýn ayak
oysa giden gelmiyormuþ
ben avutmuþum kendimi.

sana olan bu hasretliðimi
bende yüreðime yazdým
yaný baþýna mezarýmý kazdým
ölümlerden ölümlere atýp durdun
boþ bir mezara koydum bedenimi...
Hüseyin YANMAZ
09/02/2012


Sosyal Medyada Paylaşın: