…Bir çocuðun; karanlýkta umut ýþýðý Aradýðý gibi, Kalbimin sessiz köþelerinde, Mezarýnýn baþýnda, Ölümün sessizliði içinde Seni arýyorum dede! Ah be dedem... Bu kadar uzun zaman Çekip gidilir mi? Bu kadar çok Özletir mi bir insan kendisini? Kim bilir nerelerde, Hangi diyarlardasýn? Hangi küçük çocuklarý Seviyorsun benim yerime? Babamsýn, canýmsýn... Boynumun borcudur seni özlemek, Boynumun borcudur seni anmak! Kalbimin en üst köþesindesin, O üst köþeyi Sevgi çiçekleriyle donatýp, Seni büyütüyorum dede. Sen sanýr mýsýn bu evlat seni unuttu? Peki sen bilir misin; bu evlat hep seni arýyor. Yýllar geçse de, Günler bitse de, Ömrüm tükense de Hep seni özlüyor ve Hep seni anýyor bu evlat. Bunu unutma dede!!!
Sosyal Medyada Paylaşın:
musa aydın Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.