Aczini bilen kiþi, kudret bahrine dalar, Tevazu kanadýyla, kendini hakka salar, Kibrin esiri olan, dünya ve ukba aðlar, Gurur ateþten gömlek, yanan görücü deðil.
Varlýðýna güvenme, malýn deðil o senin, Gücün yetmez dýþýna, içine girmez elin, Hayat yükü pek aðýr, bir gün kýrýlýr belin, Dünya dert ile dolu, kimse sefada deðil.
Emanettir sendeki, el ayak, göz ve kulak, Aldanýp sahiplenme, veren geri alacak. Haþirde çokça dakik, bir hesap sorulacak, Boþuna medet umma, kimse yardýmcý deðil.
Ýnsan nedense gafil, görmüyor geleceði, Zan ediyor ki her þey, düþünüp bileceði, Unutmuþ en sonunda, kara yer gireceði, O karanlýk kabirde, mumlar yanýcý deðil.
Þimdi dersinki dostum, neden yazdýn bunlarý, Bilmezmiyim zan ettin, hakka giden yollarý, Amma uydum þeytana, unuttum kurallarý, Herkes pekala bilir, bunun sonu hoþ deðil.
Necdet EREM.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Necdet EREM Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.