Çayla İstanbul

Çayla Ýstanbul senin gamzenin iz düþümü.
Sükûnet demlerinde tavrýn þiir misali.
Süslüyor ikisi de sana dair düþümü.
Konuþmaya baþlaman andýrýr gül misali.

Emirgan’da efsunkâr Çamlýca’da gül misal.
Çayýn buðusuyla hep harmanlanýr durursun.
Sükûnetin efsane telaffuzunsa masal.
Boðaz esintisinde saçýný savurursun.

Çayla Ýstanbul demek dem dem seni düþünmek.
Buðusunda kaybolmak ince belli bardaðýn.
Bir kafile melekle semadan yere inmek.
Zirvesinden kar dermek hayalinle her daðýn.

Yedi tepe üstünde yedi tepe gülü sen.
Çayýn berraklýðýnda gamzenin ýþýltýsý.
Bardaðý elmas kýlar yedi kandilli busen.
Nefesine karýþýr rüzgârýn fýsýltýsý.

Kýz Kulesi’nde endam çaðrýþtýrýr edaný.
Çaya nefaset olur rüya gibi gülüþün.
Hurufat yazmak için can atar hep sedaný.
Uzaklarda olsan da çay derken beni düþün.

Çayla Ýstanbul demek gümüþ sahile inmek.
Yudumlamak hayali kristal düþ kurarken.
Bir tebessümün için ömür boyu sevinmek.
Hep seni hatýrlamak çay damaðý burarken.
Ankara, 05.02.2012 Ý.K







Sosyal Medyada Paylaşın: