Gül Yangını
Aylarca yorgun argýn açmayý bekler iken,
Hoyrat bir yel esti de kuruttu güllerini.
Dört yanýný kuþattý zehirli kara diken.
Ket vurdu sam rüzgârý susturdu dillerini.
Bin bir çiçek içinden seçilirdi simasý,
Kýrmýzý bir tomurcuk, açmaya meyilliydi.
Bedeninde gizliydi sevdanýn masivasý,
O da belki derinden bülbüle sevgiliydi.
Güneþ saklandý gökte, ayaz vurdu geceden,
Bir üþütme ki sorma kaný dondu ansýzýn,
Büzüldü bir kenarda farký yoktu cüceden,
Yer buldu akþamüstü kucaðýnda sonsuzun.
Ne bülbülden ses çýktý ne de gül diyarýndan,
Yýllar alýp göðsünde çürüttü gonca gülü.
Daðlar dizgine geldi bülbüllerin zarýndan,
Daha gören olmadý yanýk sesli bülbülü.
Nice baharlar geçer açmadan benzi solar,
Küskün müdür bilinmez suya ya da topraða.
Sevdalý gönüllere inceden hüzün dolar,
Sonbahar rengi konmuþ çiçeðine, yapraða.
05.02.2012 Kütahya
Sosyal Medyada Paylaşın:
Hüdaverdi ER (Hüdai) Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.