gönül dergâhýnda diz vurmak...
huzurda mum gibi erimek...
yürümek adým adým eteklerinin dibine.
oraya sýðýnmak
huzuru kýskandýrmak...
dokunmak aþka alevler içinde
yandýkça dokunmak,
dokundukça yanmak,
küllerine dokunmak aþkýn...
ve yeniden dirilmek külünden ateþinin
gözlerinde aþk renginde bir çocuk masumiyeti
öpmek dudaklarýndan incir kuþlarýnýn.
soyunmak günahlara,
çýðlýk çýðlýða yürekler!
bir adem kusurunda bedenler.
havva masumiyetine sýðýnýp dokunmak mahremine.
damlayan bir elma suyu
teninde günah çiçekleri
ve aþk dolu heybelerden sýzýyor
seviþmelerden arta kalan.
ne kadar dökük korkular varsa pul pul uçuþur.
ey teni gül sevgili..;
sustur beni.
ben masum bir adem günahýndayým.
ellerim teninin kokusunda
bedenim sarmalaþýr cehennemi duygularla
sustur beni artýk,
ben adem deðilim ey aþk.
k.t.