MUSTAFA KEMAL İN KAĞNISI

Yediyordu Elif kaðnýsýný
Kara geceden geceden
Sanki elif elif uzuyordu inceliyordu
Uzak cephelerin acýsýydý gýcýrtýlar
Ýnliyordu daðýn ardý yasla
Herbir heceden heceden

Mustafa Kemal’in Kaðnýsý derdi kaðnýsýna
Mermi taþýrdý öteye, dað taþ aþardý
Çabuk giderdi, çok götürürdü Elifcik
Nam salmýþtý asker içinde
Bu kez herkesten evvel almýþtý yükünü
Doðrulmuþtu yola, önceden önceden

Öküzleriyle kardeþ gibiydi Elif,
Yemezdi, içmezdi, yemeden içmeden onlar
Kocabaþ çok ihtiyardý çok zayýftý
Mahzundu bütün Sarýkýz, yanýsýra
Gecenin ulu aðýrlýðýna karþý,
Hafiftiler, inceden inceden

Ýriydi Elif kuvvetliydi kaðný baþýnda
Elma elmaydý yanaklarý, üzüm üzümdü gözleri
Kýnalý ellerinden rüzgar geçerdi daim
Toprak gülümserdi çarýklý ayaklarýna
Alýný yeþilini kapmýþtý, geçirmiþti
Niceden niceden

Durdu birdenbire Kocabaþ, ova bayýr durdu.
Nazar mý deðdi göklerden, ne?
Dah etti, yok. Dahha! dedi, gitmez.
Ta gerilerden baþka kaðnýlar yetiþti geçti gýcýr gýcýr
Nasýl durur Mustafa Kemal’in Kaðnýsý
Kahroldu Elifcik, düþünceden düþünceden

Aman Kocabaþ, ayaðýný öpeyim Kocabaþ,
Vur beni, öldür beni, koma yollarda beni.
Geçer, götürür ana çocuk mermisini askerciðin
Koma yollarda beni, kulun köpeðin olayým
Bak hele üzerimden ses seda uzaklaþýr
Düþerim gerilere iyceden iyceden

Kocabaþ yýðýldý çamura
Büyüdü gözleri büyüdü, yürek kadar
Örtüldü gözleri örtüldü hep
Kalýr mý Mustafa Kemal’in Kaðnýsý bacým
Kocabaþýn yerine koþtu kendini Elifcik
Yürüdü düþman üstüne yüceden yüceden.
Sosyal Medyada Paylaşın: