Gitmemiþken
Ve henüz bitmemiþken aramýzda bazý þeyler
Bu susmak da neyin nesi?
Lal olan duygular mý?
Yoksa söylediðimiz sözler mi bayat?
Farkýnda mýsýn?
Kana karýþýyor ayrýlýk denen illet,
Ayný yatakta ne çok özlüyoruz birbirimizi, kendimize sarýlýrken.
Tenimizi üþütüyor birbirine teðet geçen nefesler
“Ah”larýmýzý sýkýyoruz ardý sýra.
Çýðlýk çýðlýða susuyoruz da,
Ýki el bir olup çözemiyoruz dilimizdeki düðümleri,
Konuþamýyoruz.
Ayný denize akan iki nehiriz aslýnda
Ama asla tutuþamýyoruz el ele.
Kana-kana içiyoruz kanýmýzý da,
Sarmýyoruz kanayan yaralarýmýzý.
Her geçen gün birkaç arpa boyu daha uzak düþüyor bedenlerimiz ayný yataða
Her sabaha ayrý kutuplarda açýyoruz gözlerimizi.
“Y âr!” diyoruz,
Tuz gölüne yatýrýyorlar y âr kesiði cesetlerimizi.
Her sabah bir karýþ daha kar yaðýyor üzerimize,
Önce bakýþlarýmýz donuyor,
Sözler, hisler donuyor
Ve sol yanýmý buz dolabýna koyuyorum
“Çek git” diyor þeytan, “kapat kapýyý kendi suratýna ve dönme bir daha”
“Git öp” diyor, daha dört yaþýnda bir çocuk,
“Bildiðin bütün sevgi sözcüklerini býrak avuçlarýna
Ve git öp baba, kaderinin alnýný.”
Düþünüyorum da bütün suç bende belki de,
Bazen ilk adýmý atmak çok zor gelir ya,
Belki de o ilk adýmý atmaktýr erdem.
Ulan ne çýkar yani?
Kalksan bir Pazar sabahý, koysan kahvaltýsýný baþucuna,
Demli çay buðusunda bir günaydýn’la okþasan saçlarýný,
Çözülse dilinin düðümü, sürsen nefesini kirpiklerine,
Ve hiç çýkarmayacaðý bir küpe taksan kulaðýna,
‘Seni çok seviyorum’ gibi.
“Pardon, duyamadým sizi” der bir simitçi
Ve ben;
“Saat kaç?
Hangi gün bugün?
Ben yine mi iþe geç kaldým?
Yoksa; yeniden merhaba mý hayat/ým?” der öperim þarabýmýn kýzýlýný.
Mümin Hakan ALKAPTAN
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.